قرآن،انبیای عظام الهی را در والاترین مقام قداست قرار داده،سر آمد بندگان‏خالص حق تعالی شمرده است.اینان نخبگان و برگزیدگان خلایق به شمار می‏روند.
ان الله اصطفی آدم و نوحا و آل ابراهیم و آل عمران علی العالمین (1) ،خداوند،آدم و نوح وآل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برگزید».
در سوره انعام(آیه‏های 87-84)پس از آن که از پیامبرانی مانند اسحاق ویعقوب،نوح،داود و سلیمان و ایوب،یوسف و موسی و هارون و زکریا و یحیی وعیسی و الیاس و اسماعیل و یسع و یونس و لوط،و پدران و فرزندان و برادران آنان‏یاد می‏کند،آنان را به‏«محسنین‏»و«صالحین‏»وصف می‏کند،که آنان را بر جهانیان‏برتری داده و به راه راست هدایت نموده است.
در آیات و سوره‏های دیگر با بهترین وصفی آنان را ستوده است که با مختصرمراجعه به قرآن کریم این ستایش والا به خوبی آشکار می‏شود.
این گونه تعبیرها در مورد پیامبران و اولیای الهی مخصوص قرآن است.در سایرمتون تعبیرات ناروا در این زمینه زیاد به چشم می‏خورد.درباره حضرت نوح‏نوشته‏اند شراب خوار مستی بود که از شدت بیهوشی برهنه و مکشوف العوره درمیان چادر افتاده بود (2). درباره حضرت ابراهیم نوشته‏اند که هم سر خود را به دروغ‏خواهر معرفی کرد تا جان و مال خود را حفظ نماید (3).در صورتی که هاجر در آن‏هنگام در سنین بالای عمر خویش در حدود هفتاد سالگی بود و جای واهمه نبودکه فردی غیور مانند حضرت ابراهیم، ناموس خود را فدای جان و مال خود کند.
درباره حضرت لوط گفته‏اند که در حال مستی با دخترانش در آمیخت و آنان را آبستن‏نمود (4).درباره حضرت یعقوب که با خداوند کشتی گرفت و بر او چیره گشت ونبوت از او بستاد (5).
هم چنین نوشته‏اند که ودایع نبوت را از پدرش اسحاق با تزویر در ربود (6).داستان عجل بنی اسرائیل و ساختن آن را به هارون نسبت داده اند .هم چنین افسانه داوود واوریا که هم سر او را با ترفند شرم آوری از دستش ربود (8).از این قبیل داستان‏های‏افسانه آمیز در کتب عهدین فراوان است که در این جا مجالی بیش از اشاره نبود.